بعضی وقتها که خیلی شرایط به ما سخت می گیرد و از در و دیوار مشکل و بدبختی رویمان آوار می شود یک دفعه علامت سوالی در ذهنمان نقش می بندد که آیا خدا اینها را می بیند ؟ و دلش برای بنده ی فرورفته در این بلایا می سوزد؟
وقتی بچه ای که می تواند 50 سالش هم باشد دچار بیماری خیلی عادی مثل سرماخوردگی می شود و می بینم که مادرش چگونه با او همدردی می کند و همه بیماری ها و مشکلاتش فراموش می شود و فکر و ذکرش همان بچه حتی بی وفا می شود
و مادری که ما را به دنیا آورده و خلق نکرده و در ظاهر بزرگمان کرده و بزرگوارمان نکرده این گونه است واقعا خدا چگونه می تواند باشد؟
باید به خدا تبریک گفت که با آفریدن مادر به زندگی انسان انرژی داد که هیچ وقت تمام نمی شود
